Bu yazı siyasetin içinden, dışından, sağından, solundan geçmez, ancak inancım budur ki: vicdan toplumsal bir meseledir!
Bu sabah bir mezar kazdılar penceremin tam karşısına, kim bilir kaç kişinin canı yanacaktı, kim bilir kimlerin canı koyulacaktı toprağın altına?
Cümbür cemaat geldiler sonra, tabut omuzlarda, ancak insanlar kendi havalarında!
Sarıklı, cübbeli bir adam ezbere bir şeyler söyledi. (hayır, dua değil bu, dua içten gelendir, ‘iş’ diye yapılması gereken değil!)
Sonra bir telaş gömdüler kimsesizi!
(Bu telaş niye diye bağırmak geldi içimden. Enkazdan can çıkarmıyorsunuz, bir canı enkaza bırakıyorsunuz!)
Son toprak da atıldı!
Hanımlar beyler, dağılın, film buraya kadardı!
Ne bir gözyaşı, ne ah çeken bir yürek!
Bu kadar mıydı yani?
Kaz, göm ve kaç, ardına bile bakmadan!
Bizim ağlayan gözlerimiz olur(du) cenazelerimizde, oturup mezar başına, iç dökenlerimiz, toprağı avuçlayanlarımız, hatta toprak götürenlerimiz! Bizim toprağı süsleyen çiçeklerimiz olur(du), acımız, yasımız… Bizim de telaşımız olurdu, ama ‘hadi gömelim bir an önce, iş beni bekler ya da bugün tatil, dinleneceğim!’ cinsinden değil, bizim telaşımız; artık bir eksiğiz, yaşama tutunmaya nasıl devam ederiz?
Şaşkınım ve bir o kadar üzgün!
Onca kalabalıkta öyle kimsesiz, öyle yalnızdı ki, soranlara ‘bugün cenazem var’ diyesim geldi!
Böylesine hazır mıydı ölüme bu insanlar, yoksa vicdanlarını mı unutmuşlardı geldikleri yerlerde?
Bilemiyorum, belki de kötü biriydi, yas tutmaya değmezdi, ama şunu iyi biliyorum ki: yalnızlık ve kimsesizliğin böylesini, hak etmez her kimse ölen!
****
Toplumu öyle bir hale getirdi ki sistem, artık acılarımız bile maddi değerler çerçevesinde.
Para, mal, mülk çıktıysa elden, bu kayıptır, ancak ölüm, takdir-i ilahî, ama asla kayıp değil!
Can kıymetli değildir bu sistemin eseri insan topluluklarında.
Mala geleceğine, cana gelsin, Allah malımıza zeval vermesin hatta!
Ölenleri siktir et! Bir Fatiha oku, göm gitsin! Korkma, soyu tükenmeyecek tek varlık insandır bu alemde!
Ah işte, bilmiyor kimse, bir tek insan bile kalmadı bu sistemde!
Bugün cenazem var, insanlığa dair umudumu kaybettim. Sağ olacak hiçbir şeyim kalmadı. Artık ne başım umurumda, ne de dostlar!
