Çalışıyoruz, dur durak bilmeden çalışıyoruz. 8 saat uykudan geçtik, kendimize ayıracağımız 8 dakikalık zamana “muhtaç” yaşıyoruz.
Tam da istediği gibiyiz kapitalizmin, gece gündüz çalışıyor, elde ettiklerimizi düzenin var ettiği kurum ve kuruluşlara teslim ediyoruz gözümüz kapalı. Vergiler, harçlar, sınav ücreti, kullanım ücreti, ıvır ücreti, zıvır ücreti...
“Parasizo,
Çaresizo!”
“Allah devletimize zeval vermesin! Ayın şu günü geldi mi hesabımda maaşım!”
Ah, tabii ya, “Çalıyorlar, çırpıyorlar, ama dindar adamlar!” diyen insanların var olduğu bu memlekette, söylenmiş bu cümle neden hâlâ şaşırtıyor beni?
İki kalem, bir silgi, bir kitapçığın bedeli olarak ödenen onca sınav ücreti,
Onca yıl ödenen öğrenim harçları,
Belli bir karşılık vererek alınan eve, arabaya, mala mülke, açtığın iş yerine düzenli olarak verilen vergiler,
Hava parası, su parası, gaz parası...
Ha bir de devletin günü gününe verdiği maaş!
Fazlasıyla aldığını, damla damla veren, verdikçe almaya doymayan devlet, bunu görmeyen millet...
Hooooyy!
“Ben halsizo, ben dilsizo, şeher uzah, yolsizo.
Bu ne haldır, bu ne iştir hooy babooov!
Gara dağda, gar altında ufağ ufağ mezerler,
Yeddi ceset hetim hetim Zap Suyunda yüzerler,
Hökümata arz eylesem azarlar.
Ben ketimo,
Ben hetimo,
Ben ne biçim vatandaşım hooy babooov?
Tam olarak buydu işte yapmak istediği kapitalizmin ve iş birlikçi devletlerin! Ekmeğini elinden aldı önce, sonra bir lokma verdi. Açlığa öyle alışmıştı ki bedenin, verdikleriyle yetindin. Her gün küçülttü lokmalarını, anlamadın. Çünkü sistemin kölesiydin artık, senin için önemli olan yalnızca “almak”tı, boyutunun, miktarının önemi yoktu. Alırken verdiklerini görmen zaten mümkün değildi.
Biz mi?
Vergilerdi, sınavlardı, harçlardı, sağlık masraflarıydı, elektrikti, suydu diye devleti doyurmak için çalışıp çabalıyoruz işte.
Hoooyy!
“Malımız yoh,
Yolumuz yoh,
Angara'ya ses verecek dilimiz yoh,
Ganadımız, golumuz yoh!”
Ama gözümüz var,
Aklımız var,
Mücadelemiz var!
Yine de:
“Bu ne biçim memlekettir, [bu ne biçim millettir] hooy babooov!”