Dün Roboskî, Zilan, Dersim, Halepçe, Reyhanlı, Maraş, Sivas, bugün Rojava…
Her zaman olduğu gibi uzun uzun yazılar yazıldı…
Kim yaptı? Neden yaptı? İşin arka planı neydi?
Nedendir bilmem, ancak hiç merak etmemişimdir bu soruların yanıtlarını.
Belki de merakım yenik düşmüştür duyduğum acıya, kim bilir?
Ölen insanların yaşı olmuştur daima gözlerim. Hele ki ölen çocuklarsa, işte artık yasımdır o benim!
İnsan insanı neden öldürür?
Bunu hiçbir zaman anlayamadım!
Hiç okumadım, hiçbir ağızdan dinlemedim bu insanlık tarihinin en acı vahşetinin sebebini!
Ne aklım yetti çözmeye ne vicdanım ne de insanlığım!..
İnsan insanı neden öldürürdü? Nasıl?
Bir çocuğun yaşlı gözlerini sonsuza dek kapatmaya hangi insanın vicdanı evet derdi?
Peki, bir insan yok olurken bir maganda kurşunuyla, hangi “insan” iyi olmuş diyecek kadar kötü olabilirdi?
“insan olan bu sözleri söyleyemez” deyişinizi duyar gibiyim.
İnsan olan “iyi olmuş” diyemez değil mi?
Diyemez!
Her kimse ölen, Kürt, Türk, Ermeni, Arap, Çerkez, Laz, Amerikan…
İnsana dair değildir –gözü yaşlı ve gözyaşı bir daha hiç dinmeyecek olan bir annenin evladının ardından- iyi oldu demek!
Ermeniler ölür, iyi oldu derler!
Kürtler ölür, iyi oldu derler!
Türkler ölür, iyi oldu derler!
…
Neden geçmişin acılarını yapıştırırsınız sadık bir iz gibi omuzlarınıza?
Neden kurşun sıkarsınız barışa?
Neden insan ağlarken gülersiniz onun acısına?
Peki, ne zaman iyi olacak dersiniz yok olup giden bu insanlığın hali ve kim yaşarsa?