Bugün hala çocuklar ölüyor dünyada!
Siz aldanmayın Galatasaray’a,
Anneler her yerde Cumartesi aslında!
Devrim de gider mi yitip gidenlerle birlikte, yoksa yitip gidenlerden sonra mı gelir?
Bu sükûnet, bu yok oluş, bu nefret, bu kan kokusu, bu derisi yüzülmüş, bu düşleri kafasından vurulmuş, bu gençliği ayaklar altında ezilmiş, kurşunla susturulmuş çocuklar…
Ah bu çocuklar…
Ah, bizim çocuklarımız…
Elinde ekmekle, elinde bez bebekle, yüreğinde devrimle vurulanlarımız…
Devrim diyorum, devrim!
Yitip gider mi gidenlerle, yoksa yitip gidenlerden sonra mı gelir?
“Öldü o öldü” diyenlerin sesleri tırmalıyor kulağımı,
“O devrim buraya gelecek” narası yükseliyor bir dilde!
Yok, ölmedi!
O buraya gelecek demekle de gelmeyecek!
Yürek gerek evvela,
Sonrası cesaret...
Sonra yine çocuklar...
Kahrediyorlar beni!
Çocukları ağlatanlar var hala hayatta,
Çocukları öldürenler...
Çocuk cesetlerle Müslümanlık sergileyenler...
Çocukları ağlatanlar var diyorum,
Çocukları öldürenler...
Şimdi gel de sev büyükleri,
Şair,
"İnsanlardan yalnız çocukları severim,
Onları da büyüyünceye kadar" derken haksız değildi.
Sonra yine devrim...
O ölmedi,
Gel demekle gelmeyecek,
Evvela yürek,
Azcık cesaret...
Sonra o gelecek
ve artık çocuklar ölmeyecek!
Çocuklar ölmesin!